Odkąd dotyczyło to tylko obszarów, które nie uznawały władzy federalnej, zuchwale przyjęło się, że Proklamacja o Emancypacji zawsze była taka, że ​​sama nie uwolniła ani jednego niewolnika. Jak wiele innych znanych snarków, to nie jest do końca prawda .

Armia amerykańska otrzymała już upoważnienie do uwolnienia wszystkich niewolników, z którymi się spotkała na terytorium Konfederacji jako kontrabanda wojny, przez ostatnie dwa lata. Jednak rządy „kontrabandy” pozostawały w gestii wojska, co pozostawiało wielu niewolników za liniami Unii w stanie zawieszenia, dopóki nie zapadła decyzja w ich konkretnym przypadku. PE uczynił to automatycznie. Coś z rzędu 20-50 tysięcy niewolników zostało uwolnionych w dniu, w którym zaczęło działać.

Oto mapa ^* pokazująca dotknięte obszary:

Było około 300 000 niewolników w wyłączonych (niebieskich) obszarach i 100 000 na obszarach czerwonych, które były legalnie wolne 1 stycznia 1863 r.

Oczywiście czerwony obszar będzie się rozszerzał i przesuwał w miarę postępu wojny, i właśnie w tym momencie pojawiło się prawdziwe znaczenie proklamacji. Zaraz po jej ogłoszeniu wojna stała się tak samo o przetrwaniu niewolnictwa po stronie Unii, tak jak to było zawsze na południu. Miało to następujące skutki:

• nie było już politycznie wykonalne, aby rząd Anglii uznał, a nawet naprawdę wspierał Konfederację.
• Nie było już nadziei na wynegocjowane porozumienie między obiema stronami, ponieważ ich cele były teraz diametralnie różne.
• Wojska Unii miały teraz oficjalnie moralny cel, o który walczyli, który uzasadniał ich poświęcenie. „Nie chcemy, żeby odeszli” zawsze brzmiało słabo.

Myślę, że dla wielu ludzi w tamtym czasie mogło nie być oczywiste to, że cokolwiek innego mogło się wydarzyć, gdy tylko ogłoszono Proklamację, niewolnictwo w Stanach Zjednoczonych było prawie martwe. Bez względu na istniejące przepisy prawne, kiedy 400 000 młodych mężczyzn zginęło walcząc z nim, a kolejne 300 000 było ofiarami, po prostu politycznie niemożliwe było, aby przyczyna tego była dłużej tolerowana.

^{* - wierzę , że ta mapa pojawiła się pierwotnie w artykule Williama Harrisa w magazynie North and South z 2001 roku}

Jego największy efekt był dyplomatyczny, ponieważ zmienił wojnę z politycznej na moralną, eliminując w ten sposób jakąkolwiek szansę na oficjalne wsparcie Konfederacji ze strony Wielkiej Brytanii i Francji.

Konfederacyjna strategia zapewnienia niepodległości opierała się w dużej mierze na nadziei na militarną interwencję Wielkiej Brytanii i Francji. Wikipedia: Wielka Brytania i wojna domowa w Stanach Zjednoczonych

Pytanie: Co dokładnie zrobiła proklamacja emancypacji:

Jeśli pytanie dotyczy tego, czego dokonała Proklamacja Emancypacji natychmiast, to powyższe odpowiedzi dotyczą to dobrze.

Jeśli chodzi o to, czego dokonała Proklamacja o wyzwoleniu, to odpowiedź brzmi: uwolniła ogromną większość niewolników w Stanach Zjednoczonych. Trzynasta Poprawka, choć technicznie uwalnia mniej niewolników, była ważna, ponieważ nadała tej wolności trwałość.

Ogromna większość niewolników na południu osiągnęła wolność pod rządami prezydenta Proklamacja o emancypacji , a nie Trzynasta Poprawka . Proklamacja emancypacji została podpisana 1 stycznia 1863 roku po zwycięstwie Związku w bitwie pod Antietam we wrześniu 1862 roku. Zgadzam się, że część czasu była podyktowana polityką trzymania Wielkiej Brytanii i Francji z dala od wojny. Zgadzam się również, kiedy podpisano w styczniu 1863 roku Proklamację o wyzwoleniu, która uwolniła niewolników tylko w częściach stanów secesjonistycznych okupowanych przez związek:

• Północna i Zachodnia Wirginia (hrabstwa Arlington Fairfax i Loudoun)
• Części południowo-wschodniej Wirginii,
• Części południowej Luizjany i Alabamy.

Jednak do czasu ratyfikacji trzynastej poprawki, która zastąpiła, 31 stycznia 1865 r. Proklamacja o wyzwoleniu objęła większość Południa z wyjątkiem miasta Richmond i części Karoliny Północnej. Jedynie dwie armie konfederatów, które pozostały na polu bitwy, to Armia Północnej Wirginii Lee zablokowana w mieście Richmond i siły Johnstona w Karolinie Północnej.

3 lutego 1865 r.
Tylko armia Lee w Petersburgu i siły Johnstona w Karolinie Północnej pozostają, by walczyć za Południe przeciwko siłom Północy liczącym obecnie 280 000 ludzi.

.

• Mississippi znajdowało się pod kontrolą Unii od upadku Vicksburga (4 lipca 1863 r.)
• Kampania Grant's Overland zakończenie (24 czerwca 1864)
• Zakończenie bitwy o Mobile Bay (sierpień 1864),
• Decydujące zwycięstwo Unii gen. kawalerii Philipa H. Sheridana w dolinie Shenandoah nad wojskami Jubala Early (październik 1864 r.)
• Upadło miasto Atlanta (wrzesień 1864),
• Armia Rebeliantów Hooda rozbita w Nashville przez gen. George'a H. Thomasa. Armia Konfederacji Tennessee przestaje być skuteczną siłą bojową. (15/16 grudnia 1864 r.)
• Sherman zakończył marsz w kierunku morza (21 grudnia 1864)

Wynalazek Abrahama Lincolna dotyczący prezydenckich uprawnień wojennych Wynalezienie przez Abrahama Lincolna prezydenckich uprawnień wojennych: w obliczu bezprecedensowego kryzysu wojny domowej w 1861 r. Prezydent Abraham Lincoln powołał się na swoją „siłę wojenną” jako naczelnego wodza, aby „podjąć wszelkie środki, które mogą najlepiej pokonać wroga”. Wbrew naczelnemu sędzia Stanów Zjednoczonych, dekretem prezydenckim zawiesił nakaz habeas corpus. Ogłosił też stan wojenny, zezwolił na proces cywilów przed sądami wojskowymi i ogłosił emancypację niewolników - wszystko na tej podstawie, że „mogę w nagłych wypadkach robić rzeczy z powodów wojskowych, których Kongres nie może zrobić zgodnie z konstytucją”. W ten sposób Lincoln znacznie rozszerzył prezydenckie uprawnienia wojenne i ustanowił precedensy, na które powołali się późniejsi prezydenci.

.
Bez poprawki do konstytucji następny prezydent lub późniejsze orzeczenie sądu najwyższego mogłoby unieważnić jego proklamacja. Mógł przywrócić niewolnictwo do prawie połowy kraju. Trzynasta Poprawka zasadniczo utrwaliła to, co uczyniono w Proklamacji o wyzwoleniu. (trwalsze niż rozkaz prezydencki lub ustawa kongresowa)

Myślę, że nie możesz się doczekać tego, że rozkaz prezydenta Lincolna uwolnił niewolników jedynie na sukcesjonistycznym Południu. To był ruch polityczny i nie należy go interpretować, że Lincoln faworyzował niewolnictwo w jakiejkolwiek części związku.

Cała Partia Republikańska została założona, aby znieść niewolnictwo. Wszyscy członkowie gabinetu Lincolna (z których większość byli kandydatami na prezydenta, którzy startowali przeciwko Lincolnowi o nominację w 1860 r.) Sprzeciwiali się niewolnictwu. Jednak kiedy Lincoln po raz pierwszy zaproponował Proklamację Emancypacji, jego gabinet początkowo odciągnął go od akcji ze względów politycznych, dopóki Unia nie odniosła zwycięstwa na polu bitwy. Po zwycięstwie Unii w bitwie pod Antietam gabinet Lincolna ponownie sprzeciwił się Proklamacji i Lincoln je unieważnił. Byli to zaangażowani politycy przeciwni niewolnictwu, którzy wszyscy się bojaźli, gdy nadszedł czas, aby zakazać niewolnictwa. Pojawienie się prezydenta w cyklu reelekcji wiązało się z prawdziwymi obawami politycznymi. Wyjątek Lincolna dotyczący stanów granicznych pozwolił mu sformułować proklamację jako karę przeciwko Południu. Było to ważne, ponieważ znaczna część kraju w tamtym czasie była niżej opłacanymi pracownikami dziennymi, którzy postrzegali uwolnionych niewolników jako konkurencję ekonomiczną o pracę. Kompromis, pomijając stany graniczne, pozwolił Lincolnowi na uchwalenie prawa wymierzonego w większość niewolników bez zrażania znaczącej liczby głosów, zanim wystąpił o reelekcję w 1864 roku.

• Trzynasta poprawka
• Proklamacja o wyzwoleniu
• Kampania lądowa
• Kalendarium wojny secesyjnej

Argumentowano wtedy i nadal się utrzymuje, że proklamacja wyzwolenia nie uwolniła więcej niż garstki niewolników i dlatego jest nieistotna.

Deklaracja niepodległości nie uczyniła Stanów Zjednoczonych „wolnymi i niezależny naród ”. To zajęło siedem lat. A gdyby Brytyjczycy zwyciężyli, Deklaracja byłaby interesująca tylko dla badaczy nieudanych rewolucji. Wręcz przeciwnie, podczas wojny secesyjnej wszyscy niewolnicy na wyznaczonych obszarach byli de facto wolni po trzydziestu miesiącach proklamacji wyzwolenia, a duża ich liczba została natychmiast uwolniona. Proklamacja o wyzwoleniu była perspektywiczna, tj. Uwolniłaby niewolników, gdy armia Stanów Zjednoczonych maszerowała na południe, a Jankesi posuwali się naprzód.

Proklamacja o wyzwoleniu również uwolniła niewolników na obszarach uważanych za buntownicze, wielu które były kontrolowane przez Stany Zjednoczone 1 stycznia 1863 roku.

Przeczytanie Proklamacji o wyzwoleniu i porównanie obszarów włączonych i wyłączonych pokazuje, że natychmiastowym skutkiem Proklamacji o wyzwoleniu było uwolnienie dużej liczby niewolników, na obszarach znajdujących się pod kontrolą Stanów Zjednoczonych, ale nadal uważanych za buntownicze. Proklamacja wyzwolenia zachowała niewolnictwo tylko na tych obszarach nie będących w buncie , a nie na obszarach pod kontrolą Stanów Zjednoczonych 1 stycznia 1863 roku. I to jest ogromna różnica.

Zauważ, że w Luizjana wykluczonymi obszarami są Nowy Orlean, Delta Mississippi i obszar bezpośrednio na zachód od Delty (linie hrabstw były nieco inne w 1863 r. Niż obecnie, ale wystarczająco blisko, aby używać Rand-McNally). Jednak armia amerykańska zajęła większą część stanu na północy, kierując się niejako w kierunku Port Hudson. Więc wszyscy ci niewolnicy zostali uwolnieni.

Wykluczone obszary Wirginii obejmowały Zachodnią Wirginię (w każdym razie mała populacja niewolników) oraz hrabstwo Berkeley, które jest początkiem pasma Wirginii Zachodniej, która obecnie obejmuje hrabstwa Berkeley i Jefferson (Harpers Ferry). Ale hrabstwo Jefferson nie zostało wykluczone. (Ciekawostka: oczywiście granice nowego stanu Wirginia Zachodnia nadal były w pewnym stopniu zmienne. Uważam, że [co oznacza, że ​​nie znam wystarczająco historii Zachodniej Wirginii, aby powiedzieć w ten czy inny sposób] włączenie niższego Dolina Shenandoah do Zachodniej Wirginii była politycznym uderzeniem, aby upewnić się, że gdyby istniał traktat pokojowy między USA a CS, cała kolej B&O znajdowałaby się w Stanach Zjednoczonych.

Jedyne inne części Wyłączono z Wirginii Eastern Shore (półwysep rozciągający się na południe od wschodniej Maryland w kierunku Cape Charles) oraz obszar wokół Norfolk-Hampton-Fortress Monroe.

Jednak Stany Zjednoczone kontrolowały wszystkie Wirginii na północ od Rappahannock, w tym oczywiście Hrabstwo Alexandria, które wówczas składało się z Arlington i Aleksandrii. Byli również obecni w Shenandoah. Teraz „kontrola” to słowo względne: John Mosby zakwestionowałby powyższy akapit! Niemniej jednak Konfederacja nie kontrolowała większości Północnej Wirginii. Są więc dwa duże obszary, aw przypadku Wirginii ważne obszary, na których niewolnicy zostali uwolnieni 1 stycznia 1863 roku.

Ponadto Proklamacja Wyzwolenia uwolniła niewolników w Arkansas, Gruzji i Karolinach. W Dniu Emancypacji Stany Zjednoczone kontrolowały znaczną część wód pływowych oraz wyspy barierowe w stanie Georgia oraz Północna i Południowa Karolina. Unia kontrolowała Ozarks w Arkansas (niewielu niewolników), ale także obszary silnie niewolnicze w skrajnie północno-wschodnich hrabstwach Arkansas. Niebieskie płaszcze były w posiadaniu większej części North Mississippi i Alabama i w ciągu kilku miesięcy wyzwolą gęsto zajmowane przez niewolników obszary czarnego pasa Mississippi między Mississippi a Yazoo.

Całkiem duża liczba - prawdopodobnie setki tysięcy, może nawet milion lub więcej - niewolników została uwolniona - i uwolniona natychmiast - na mocy Proklamacji o Emancypacji.

A pozostałe cztery miliony byłyby de facto darmowe w ciągu trzydziestu miesięcy.

Proklamacja o wyzwoleniu ogłosiła prawnie wolnych tylko niewolników, których praca przymusowa przyczyniła się do wzmocnienia potęgi militarnej Konfederacji . To jest dokładnie to, co Lincoln napisał w swoim liście do Horace'a Greeleya z 22 sierpnia 1862 roku:

„Gdybym mógł uratować Unię bez uwolnienia żadnego niewolnika, zrobiłbym to, a gdybym mógł to uratować, uwalniając wszystkich niewolnicy, zrobiłbym to; a gdybym mógł to uratować, uwalniając niektórych i zostawiając innych w spokoju, zrobiłbym to również ”

W momencie podpisania Proklamacji o wyzwoleniu Stany Zjednoczone nie mogły natychmiast wyegzekwować tego prawa, ponieważ legalnie wyzwoleni niewolnicy mieszkali na terytoriach kontrolowanych przez Konfederację, a ich panowie nie przestrzegali praw Stanów Zjednoczonych.

Jednak Proklamacja Emancypacji w znacznym stopniu przyczyniła się do wygrania wojny przez Unię:

Zachęcała niewolników konfederacji do sabotowania ich pracy, przyczyniła się do potęgi militarnej Konfederacji (w tym ucieczki na terytorium kontrolowane przez armię Unii );

Zachęcał zbiegłych niewolników do wykonywania pracy dla armii Unii (w tym zaciągania się do armii Unii), aby pomóc wolnym krewnym pozostającym pod kontrolą Konfederacji;

Podkopało to sympatyków Konfederacji wysiłek przekonania obcych rządów do uznania i pomocy Konfederacji, ponieważ większość krajów rozwiniętych zniosła niewolnictwo z powodów moralnych;

Zachęcał mieszkańców północy przeciw niewolnictwu do ponownego zaciągnięcia się i kontynuowania działań wojennych