Masz rację, imię Hellenes w Nowym Testamencie oznacza „pogan” i dlatego zostało porzucone przez greckich chrześcijan, którzy woleli nazywać siebie „Rzymianami”. Termin Hellene został przywrócony przez greckiego filozofa Giorgios Gemistos Plethon w XV wieku w ramach jego starań o zastąpienie chrześcijaństwa „religią Hellenów”. Został ponownie wskrzeszony przez grecki ruch nacjonalistyczny w XIX wieku.

Cesarstwo Bizantyjskie było kontynuacją starszego imperium rzymskiego na Wschodzie, ale stopniowo przekształciło się w inny byt polityczny. Znaczenie:

• Pierwotne imperium rzymskie, zgodnie z oczekiwaniami, używało łaciny jako języka urzędowego, podczas gdy Bizancjum było językiem greckim
• Zasadniczo odziedziczyło rzymski system prawny po cesarstwie rzymskim .
• Uważali się za państwo chrześcijańskie, a nawet JEDYNE prawdziwe państwo chrześcijańskie (to właśnie oznacza ortodoksyjny „ten z właściwą wiarą”).

Mając to w Umysł, ludzie, którzy uważali się za Bizantyjczyków, nazywali siebie Rzymianami, co po grecku to „Romaios” (czyt. Romeos) lub „Romios” (czyt. Romios), co było bardziej wulgarną wersją, która ostatecznie zdominowała. W tym aspekcie termin „romiosyni” był używany we współczesnej grece (która jest uważana za język grecki po 1453 r.) Na określenie potomków imperium rzymskiego, ale jego głównym znaczeniem było „cały naród grecki”. Na przykład w latach 1945-57 grecki poeta Giannis Ritsos napisał wiersz o nazwie Romiosyni, który nie ma nic wspólnego z imperium bizantyjskim (choć niektórzy mogą twierdzić, że ludzie, do których się odnosi uważać się za potomków Bizantyjczyków).

Jednak we współczesnej grece słowo „Romios” nie jest używane normalnie, a zamiast niego używa się słowa „Hellinas”, co oznacza hellenę. Tak więc, odpowiadając na pierwotne pytanie, stopniowo przestali używać tego słowa (i mam na myśli stopniowo, ponieważ powyższy przykład jest całkiem świeży i nie sugeruje absolutnego zakończenia), aby zidentyfikować się pod koniec XIX wieku. Wydaje mi się, że proces ten trwał do XX wieku.

PO zadaje wiele drugorzędnych pytań, takich jak

Kiedy grecka (i ogólnie wschodnioeuropejska) tożsamość w końcu porzuciła swoje skojarzenie z Imperium Rzymskim?

To inne pytanie. Związek z Bizancjum jest dość silny nawet obecnie we współczesnej Grecji i większość ludzi uważa się za potomków Bizantyjczyków, podczas gdy niektórzy uważają, że istnieje ciągły związek ze starożytnymi Grekami, Bizantyjczykami i współczesnymi Grekami.

P.S. Cesarstwo bizantyjskie było imperium wielonarodowym (chociaż nie można go porównać z nowoczesnymi państwami narodowymi) i na Bałkanach jest wielu ludzi, którzy mają jakiś związek z jego dziedzictwem. Na przykład Albańczycy mają flagę, która jest odmianą flagi bizantyjskiej (nie oznacza to jednak, że uważają się za potomków imperium bizantyjskiego).

Prostsza odpowiedź: Imperium Rzymskie, którego centrum było w Konstantynopolu, zawsze było Cesarstwem Rzymskim, a greckojęzyczni rzymscy chrześcijanie nadal nazywali siebie Rzymianami, nawet podczas panowania osmańskiego (i rzeczywiście Osmanie nazywali ich w ten sposób). „Grecki” to nazwa języka i imię starożytnego ludu, który podbili Rzymianie.

Kiedy ruch niepodległościowy powstał na przełomie XVIII i XIX wieku, przywódcy potrzebowali wsparcia ze strony europejskich narodów chrześcijańskich. Zrozumieli, że w bigoteryjnym przepisywaniu historii, które miało miejsce w Europie Zachodniej, mieszkańcy Europy Zachodniej byli jedynymi potomkami „Cesarstwa Rzymskiego” i nie zgadzali się, aby nazwa „Rzym” była stosowana wobec kogokolwiek spoza Europy Zachodniej, a już na pewno nie potomkowie „Cesarstwa Bizantyjskiego”, które tak długo próbowali wymazać z podręczników historii.

Przywódcy niepodległości sformułowali nową strategię, obciążając swój lud jako potomków starożytnej Grecji, której kultura wysiała starożytnych Rzymian, czyniąc z nich intelektualnych przodków mieszkańców Zachodu. To przeformułowanie przyciągnęło „Greków” do zachodnioeuropejskich intelektualistów i wkrótce „Grecja” uzyskała niepodległość. Oczywiście trochę czasu zajęło chrześcijańskim Rzymianom przyzwyczajenie się do nazywania siebie „Grekami” zamiast „Rzymianami”, ale stało się to stopniowo.

Państwo greckie agresywnie promowało grecką tożsamość Greków od czasu uzyskania przez nich niepodległości, ale tożsamość romska, spoglądająca raczej na Bizancjum niż na starożytność oraz prawosławie i kulturę ludową, a nie oświecenie i kulturę wysoką, przetrwała i służyła jako wiec punkt do debaty kulturalnej w XX wieku. Oraz populacje greckie poza kulturowym wpływem Grecji - np. etniczni Grecy na Ukrainie czy kemalistyczna Turcja - przez dłuższy czas używali określenia „rzymski”.

„Romowie” pozostawali w użyciu w XX wieku, zarówno jako swoiste odniesienie, jak i pejoratywne. Na przykład (jak opisuję w Four Romaic Names for Greece) językoznawca Kazazis napisał, że w latach 50. nie można było odnosić się do „głupich Hellenów”, ponieważ Hellenowie byli z definicji wspaniałymi; można było tylko odnosić się do „głupich Rzymian”. A filozof Castoriades w latach 90. z dezaprobatą przytoczył tradycyjne zrzeczenie się odpowiedzialności obywatelskiej: „Czy to ja będę tym, który naprawi państwo romskie?”. Piosenka popowa „ Rzymski chłopiec zakochał się w rzymskiej dziewczynie” pochodzi z 1971 roku, chociaż do tego czasu odniesienie jest już prawdopodobnie literackie.

Odniesienia do rzymskiej tożsamości prawdopodobnie pochodzą z coś żywego i wywrotowego w stosunku do czegoś osobliwego i historycznego, kiedy Grecy zaczęli uważać się za w pełni europejskich, coś, co nie minęłoby długo przed ich wejściem na wspólny rynek europejski w 1981 roku.

My, Grecy, jesteśmy Rzymianami, a my, Rzymianie, jesteśmy Grekami. Do dziś we wszystkich starożytnych greckich pieśniach ludowych używa się określenia Romaios czyli. Rzymski, a nie grecki termin grecki nabrał religijnego pogańskiego znaczenia i został porzucony na ponad 1000 lat. Pod względem etnicznym uważamy Stary Rzym za kolejne greckie miasto-miasto.

Na tej stronie znajdziesz szczegółowe wyjaśnienia i historię.