Teoretycznie wojny wciąż mają być wypowiadane. Cytując Konwencję haską III z 1907 r .:

Umawiające się Mocarstwa uznają, że działania wojenne między nimi nie mogą rozpocząć się bez uprzedniego i wyraźnego ostrzeżenia w formie uzasadnionego wypowiedzenia wojny lub ultimatum z warunkowym wypowiedzeniem wojny.

Jednak po przeszukaniu niektórych źródeł muszę się z tobą zgodzić - nie mogę znaleźć żadnej formalnie wypowiedzianej wojny powojennej. Ostatnia deklaracja wojny, jaką udało mi się znaleźć, to Związek Radziecki z Japonią w 1945 roku.

Każda wojna, w której Stany Zjednoczone brały udział po tej wojnie, była deklarowana jako „zaangażowanie wojskowe” lub „akcja policyjna”. Wielka Brytania zachowywała się podobnie, podobnie jak Związek Radziecki (nie mam powiązania, ale Związek Radziecki zawsze „przywracał porządek” lub wspierał partię na jej prośbę). Winię za zimną wojnę, żadna ze stron nie chciała przyznać, że prowadziła wojny agresyjne. Jednak ta sama tendencja się utrzymuje, na przykład Wojna w Osetii Południowej 2008 ogłoszona jako „interwencja humanitarna”.

W rzeczywistości formalne wypowiedzenie wojny w wielu krajach niesie ze sobą wiele praktycznych konsekwencji prawnych, do których można zaliczyć:

• wprowadzenie stanu wojennego

• nadzwyczajne uprawnienia głowy państwa

• zakaz partii politycznych i działalności politycznej oraz strajków

• ograniczenie praw cudzoziemców, zwłaszcza tych pochodzących z państwa wroga.

Konsekwencje te nie są często pożądane, jeśli wojna nie dotyka ogółu ludności zaangażowanej strony. Nie ma potrzeby inwestowania prezydenta w specjalne uprawnienia w kraju, wrogie obywatele mieszkający w państwie atakującym zazwyczaj są neutralni lub popierają inwazję (inaczej dlaczego nie mieszkają w domu?), Fabryki nie potrzebują ścigania karnego pracowników, którzy opuszczać dni robocze, aby działać normalnie itp.

Zaatakowana strona zwykle nie wypowiada wojny, ponieważ utrudnia to uniknięcie konfliktu na pełną skalę. Brak wypowiedzenia wojny ułatwia atakującej stronie wycofanie się z konfliktu.

Również deklaracja wywołuje wrażenie, że wojnę prowadzi raczej jakieś mocarstwo, a nie „społeczność międzynarodowa”, co jest często pożądane ze względu na powody polityczne.

W wyroku wydanym przez trybunał ds. zbrodni wojennych w Tokio sędzia Radhabinod Pal stwierdził, że podczas gdy na zachodzie istniała konwencja wypowiedzenia wojny przed wznowieniem działań wojennych, na wschodzie nie było niczego podobnego. Podał również szereg przykładów wojen, które toczono bez wypowiedzenia wojny, co jest dostępne w raporcie. Można więc powiedzieć, że nawet przed 1945 r. Zasada nie była ściśle przestrzegana.

Myślę, że główne powody to:

• zaskakujący atak, nawet jeśli agresor koordynuje pierwsze strzały z ministrem,
• zdjąć poczucie winy z agresora . Na przykład nazistowskie Niemcy we wrześniu 1939 r. Walczyły z incydentem w Gliwicach, oczywiście jako samoobrona, a Polska została agresorem,
• aby oszukać demokratyczne społeczeństwo, które to nie jest wojna, ale „akcja militarna”, więc są mniej przeciwni,
• zwłaszcza gdy bylibyśmy teraz zaatakowani przez kraj, przeciwko któremu prowadzimy „akcję militarną”, byłby to akt wojna (teraz nie jesteśmy w stanie wojny)
• , aby ominąć wewnętrzne regulacje. Np. W USA wojnę wypowiada Kongres, ale Prezydent może podjąć „niezbędne środki wojskowe” np. przeciwko Serbii lub Libii,
• aby chronić naszych szpiegów przed karą śmierci, która w wielu krajach jest wykonywana tylko podczas wojny,
• aby zapobiec informowaniu przez media, że ​​nasi urzędnicy robią to „stare - modowe rzeczy i „granie w dyplomatyczne gry” za pieniądze podatników, podczas gdy „wielu ludzi umiera”,
• aby zapobiec sprzeciwowi wobec „partii rządzącej prowadzi nasz kraj do wojny”,
• aby zapewnić wszystkim innym, że my również chcemy pokoju, a wojna jest brzydka,
• Rosja nie będzie internować naszych statków, gdy będziemy uczestniczyć w działaniach wojskowych z Serbią. To również dobre dla Rosji, ponieważ nie muszą oni myśleć o każdym amerykańskim statku, klimatyzacji itp., Jak długo jest w Rosji i 48 godzin. już minęły lub nie,
• nie zawracamy sobie głowy innymi mocarstwami,
• łatwiej jest znaleźć sojuszników dla „działań militarnych” niż dla wojny (z wszystkich powyższych powodów),
• łatwiej jest mieć inny kraj z „neutralnością przyjaciół”: nie patrzysz na to, co robimy przeciwko Rurytanii, a my nie patrzymy, co robisz z Curagwajem,
• to trudne by prowadzić wojnę na całym świecie. Ta „akcja militarna” powinna być lokalna, więc nie zawracamy sobie głowy statkami przeciwnika i klimatyzacją - ale powinniśmy, gdyby to była wojna,
• podczas działań militarnych nadal możemy handlować z zaatakowanym krajem,
• po wojnie zwykle potrzebujemy jakiegoś wkładu, niektórych terytoriów itp. Więc zawieramy pokój z przywódcami, którym przedstawiliśmy wypowiedzenie wojny. W działaniach militarnych niczego nie chcemy (byłoby źle i imperialistycznie, gdybyśmy zabijali ludzi, aby zdobyć pieniądze i terytoria), ale chcemy zmienić urzędników na naszych szpiegów lub fanów (którzy następnie obniżają cła, udzielają koncesji na wydobycie, kupują 10000 statków z naszych stoczni itp.). W czasie wojny urzędnicy mogą zostać bohaterami. Zatem broniącemu się krajowi łatwiej jest zmienić swój rząd niż poddać wojnę,
• (co nie mniej ważne), ponieważ w rzeczywistości nie jest to konieczne we współczesnym świecie.

Istnieje kilka wyjątków, takich jak ogłoszenie przez Czad z 2005 r. stanu wojny z Sudanem.

Powodem, dla którego wydaje się, że deklaracji wojny w drugiej połowie XX wieku jest znacznie mniej, jest to, że większość wojen z udziałem krajów rozwiniętych formalnie nie była wojną między dwoma krajami. Rzeczywiście, większość z nich była formalnie

• wojny domowe (np. Wietnam, Lybia, Yougoslavia),
• (De) kolonizacja (np. Wietnam, Algieria).

Czy żadne inne państwo nie było oficjalnie obecne lub nie rozpoznane. W wojnach domowych inne mocarstwa czasami wspierały jedną ze stron, ale same oficjalnie nie były w stanie wojny.

Niemniej jednak wciąż jest oficjalne oświadczenie o wojnie , jak Czad przeciwko Sudanowi w 2005 roku (i do 2010 roku).

Ze względu na złożoność przepisów ONZ formalne wypowiedzenie wojny nie jest takie proste. Wojny z terroryzmem nie są oficjalnie prowadzone przeciwko państwom, a zatem nie można tego zrobić. I generalnie rodzaje toczonych wojen znacznie się zmieniły.

Jednym godnym uwagi wyjątkiem jest to, że Stany Zjednoczone powinny wypowiedzieć wojnę Irakowi w 2003 roku. Ale moje wspomnienie z tamtego czasu jest takie, że nie zostało to zrobione, aby skorzystać na ataku z zaskoczenia, podobnym do 1941.

Pearl Harbor prawdopodobnie ma na to wpływ. Japończycy chcieli przedstawić oficjalne wypowiedzenie wojny, ale spieprzyli czas. Spóźnili się pół godziny; wypowiedzieli wojnę po ataku.

Co było właściwie gorsze. Teraz był to nie tylko atak z ukrycia, ale zaplanowany atak z ukrycia, który dałby obrońcom dokładnie taką samą szansę: nic.

Po drugiej wojnie światowej wypowiadano kilka wojen, ale generalnie niezbyt często. Zaskoczenie jest o wiele cenniejsze niż dobre maniery. Dziś, jeśli faktycznie wypowiedziano wojnę, niespodzianka i tak nie ma znaczenia. Na przykład Falklandy zostały zaatakowane bez wypowiedzenia wojny przez Argentynę, ale Anglia miała cały czas na świecie na wszelkie dyplomatyczne drobiazgi, o których można pomyśleć.