Krótka odpowiedź brzmi: „Wzajemne zapewnione zniszczenie”. Jeśli skutecznie zablokujesz radar drugiej strony, naturalnym założeniem jest, że atakujesz, więc zaatakują w odpowiedzi. Tak więc pierwszą poważną próbą zagłuszania jest wybuch wojny nuklearnej.

W normalnych okolicznościach chcesz , aby radar wczesnego ostrzegania drugiej strony działał dobrze, aby mogli zobaczyć, że nie atakujesz. Zdarzył się co najmniej jeden incydent, kiedy wojna nuklearna prawie wybuchła przypadkowo z powodu awarii systemu wczesnego ostrzegania (nie radaru).

Zagłuszanie ma sens tylko wtedy, gdy już wykonałeś atak z zaskoczenia. Zaczynasz zagłuszać tuż po momencie, w którym uważasz, że wróg zda sobie sprawę ze skali twojego ataku. To trochę ogranicza ich zdolność do podejmowania środków ostrożności. Ale to może być najbardziej użyteczne. Ogólnie rzecz biorąc, kompleksowy, a tym samym drogi system zagłuszający raczej nie będzie wart swojej ceny.

John Dallman na pewno ma rację, ale chciałem dodać trochę dodatkowych informacji. System wczesnego ostrzegania, którego używali Rosjanie, Duga Radar (ostatecznie znany jako „Russian Woodpecker”), miał ogromny zakres częstotliwości roboczych. Losowo przeskakiwał między różnymi kanałami, czasami przerywając legalne transmisje, prawdopodobnie próbując obalić próby zagłuszania i uniknąć zatłoczonych pasm sygnału. Dlatego otrzymała nazwę „dzięcioł”; radia ludzi przypadkowo zaczęłyby emitować ostry dźwięk „stuknięcia puknięcia”.

Jak odpowiedział John, zagłuszanie systemu wroga jest w rzeczywistości deklaracją ataku i spowodowałoby całkowity atak po obu stronach. Ale oprócz tego zagłuszanie sieci Duga prawdopodobnie wymagałoby zagłuszania każdej stacji radiowej, w tym tej, której próbowali użyć sojusznicy.

Zagłuszanie radaru nie jest trywialne

Po pierwsze, radar wczesnego ostrzegania (EWR) działa na bardzo niskich częstotliwościach, na przykład 7-19 MHz dla Duga. Dla porównania, zwykłe radary akwizycji niskich częstotliwości, takie jak P-19, działają w paśmie UHF (300 MHz - 3 GHz). To jest powód, dla którego potrzebują tak dużych odbiorników i nadajników (zasada kciuka, niższa częstotliwość, większa antena). Zwykłe samoloty zagłuszające miałyby trudności z określeniem, czy zostały „pomalowane” przez radar niskiej częstotliwości, nie wspominając o części, w której musiały nadawać na tej samej częstotliwości. Ponadto techniki zagłuszania można ograniczyć do dwóch grup:

• Zagłuszanie brutalnej siły , w którym po prostu emitujesz silniejszy sygnał o tej samej częstotliwości w kierunku odbiornika. Aby to zrobić, musiałbyś znać częstotliwość emitowania radaru (nie jest to łatwe, ponieważ jak wspomnieliśmy wcześniej, nie jest łatwo wykryć radar o niskiej częstotliwości), który może wykonywać „przeskakiwanie częstotliwości” podczas emisji. Ponadto Twoja platforma zagłuszająca zostanie odkryta i prawdopodobnie zniszczona, jeśli będzie emitować przez dłuższy czas - dość łatwo jest określić położenie zakłócacza. Innym problemem jest to, że podczas wyścigu zbrojeń obie strony opracowały różne techniki przeciwzakłóceniowe, takie jak filtrowanie sygnału z określonego azymutu, wspomniane wcześniej przeskakiwanie częstotliwości, a nawet kształtowanie sygnału w celu uniknięcia przypadkowych wzorców z zagłuszaczy.

• Fałszywe cele to znacznie bardziej przebiegła technika, w której próbowałbyś stworzyć wabiki dla celowanego systemu radarowego, elektronicznie lub mechanicznie. Elektroniczne fałszywe cele są zwykle tworzone przez zagłuszanie samolotów i statków, ale w przeciwieństwie do zagłuszania siłą, nie próbują one oślepić radaru, zamiast tego tworzą fałszywe powroty, które przypominają prawdziwe cele. Ponownie, z powodu niskiej częstotliwości zrobienie czegoś takiego nie jest łatwe. Wabiki mechaniczne są mniejsze i tańsze niż rzeczywiste cele radarowe (w tym przypadku pociski nuklearne), ale dzięki różnym technikom odblaskowym zapewniają podobny powrót radaru. Trudno naśladować prędkość i wysokość pocisku. Zwykle wabiki były rozmieszczane z samego pocisku jądrowego, aby temu zaradzić.

W każdym razie każda skuteczna technika zagłuszania musiała być utrzymywana w tajemnicy - w przeciwnym razie przeciwnik mógłby opracować środki zaradcze lub po prostu przestraszyć się na tyle, by rzucić się pierwszy. Wadą tego jest to, że nigdy nie można być pewnym, że zagłuszanie faktycznie działa w prawdziwym świecie. W przeciwieństwie do broni konwencjonalnej nie było wojen zastępczych w celu przetestowania broni jądrowej.

Znajomy miał średnio dużego psa, samca. Pewnego dnia wybraliśmy się na spacer wzdłuż płotu między jej podwórkiem a sąsiadką, także między jej psem a psem sąsiada. Gdy tylko się zobaczyli, warknęli, wyszczerzyli zęby, uszy do tyłu, oczy szeroko otwarte, pieniąc się. Szli tą drogą, aż dotarliśmy do szczeliny w płocie. Oba psy drgnęły, zamilkły i natychmiast cofnęły się, tak że ogrodzenie znów znalazło się między nimi i zaczęło grozić sobie nawzajem zapewnionym zniszczeniem.

Krótko mówiąc, to była zimna wojna. Musiał istnieć płot, który uniemożliwiałby Stanom Zjednoczonym i ZSRR zabijanie się. Nie zdziwiłbym się, gdybyśmy dzielili się technologiami radarowymi, oczywiście w tajemnicy, tylko po to, żeby mieć pewność, że obie mają najnowsze i najlepsze, a żadne z nich nie może być absolutnie pewne, że ich pociski nie przebiją się przez obronę drugiego.

W jaki sposób będą zakłócać swoje radary, nie dając się wykryć? Nie mają granicy lądowej. Żaden zakłócacz nie jest wystarczająco silny, aby zablokować radar przez ocean. Jammer będzie musiał zostać umieszczony na statku i poda lokalizację, gdy zacznie działać.

O ile nie planowali aktywnie ataku (lub przewidzieli zbliżającą się „gorącą wojnę”), nie było żadnego powodu, aby to robić. W rzeczywistości, biorąc pod uwagę, jak destrukcyjna byłaby taka wojna, obie strony miały silną motywację, by unikać otwartej wojny między sobą.

Inna odpowiedź (moim zdaniem słuszna) wskazywała wykluczyć bardzo realną możliwość, że takie działanie spowodowałoby, że druga strona założyłaby, że ma miejsce trwający (lub nieuchronny) atak, więc groziłoby to odwetem drugiej strony w postaci wystrzelenia pocisków. Nawet jeśli druga strona nie zemściłaby się pociskami, prawie na pewno zemściłaby się w inny sposób. Przynajmniej prawdopodobnie spróbowaliby zrobić to samo po drugiej stronie, co z kolei uczyniłoby ich równie podatnymi na atak (być może nawet przez jakąś wrogą stronę trzecią, która mogłaby wykorzystać okazję, by wrobić drugie supermocarstwo dla ataku).

Pomyślmy na przykład o kryzysie kubańskim: wielu ludzi zapomina o tym, że umieszczenie tam rakiet było odwetem za umieszczenie rakiet przez USA w Turcji.

Chodzi o to, że coś, co dałoby niewielką teoretyczną przewagę w gorącej wojnie, której żadna ze stron i tak naprawdę nie chciała, prawie na pewno skutkowałoby konkretnym odwetem (jeśli nie otwartą wojną).