W 1976 roku Emmanuel Todd opublikował finał La Chute.

Książka stwierdza, że ​​Związek Radziecki znajdował się w stagnacji od 1970 roku, a jego gospodarka upadała (jego główna nowość, co uczyniło go słusznym sławnym, to wykorzystanie wskaźników demograficznych, a zwłaszcza śmiertelności niemowląt, do przebicia się przez zaciemnienia sowieckiej statystyki). Przewiduje rozpad sfery radzieckiej za 10 do 20 lat z powodu sił dośrodkowych wywieranych na politycznie zdominowanych europejskich peryferiach sfery radzieckiej przez nowe pokolenie wykształconych osób, dobrze świadomych znacznie wyższych standardów życia w Europie Zachodniej ( warto przeczytać dokładny opisywany mechanizm, obejmujący stagnację gospodarczą, następnie dekompozycję ideologiczną i wreszcie dekompozycję ustroju państwowego).

Książka została dobrze przyjęta i odniosła sukces wydawniczy. Przy wielu okazjach przychylnie cytuje prace Amalrika i faktycznie wielokrotnie twierdzi, że jego podstawowa teza, choć kontrowersyjna, wcale nie jest rzadkością na Zachodzie, tak więc oprócz wyraźnego przykładu przepowiedni ostatecznego przemieszczenia ZSRR w ramach czasowych i w sposób dość zbliżony do faktycznych wydarzeń, jest to również świadectwo tego, że wiele osób pod koniec lat 70. doszło do wniosku, że ZSRR upadnie w ciągu jednej lub dwóch dekad.

Istnieje kiedyś słynna książka napisana w 1970 roku przez Andrieja Amalrika, zatytułowana „Czy Związek Radziecki przetrwa do 1984 roku?”

Wydanie angielskie: Harper and Row, NY, 1970.

(Nie sądzę, by kiedykolwiek została opublikowana w języku rosyjskim. Autor jest emigrantem ze Związku Radzieckiego).

Data jego przewidywań jest nieco niepoprawna, ale w latach siedemdziesiątych była to bardzo nietypowa prognoza, ludzie nie wierz mu. Wszystkie szczegóły i przyczyny upadku, które opisuje, są błędne.

Kiedy rzeczywiście upadł, próbowałem dowiedzieć się, czy istnieje opublikowany tekst z lat 70. lub 80., który to przewidywał, i nie znalazłem żadnego, z wyjątkiem tej książki. Nie mogłem też znaleźć przekonującego wyjaśnienia przyczyn tego upadku. Dlaczego Chiny nie upadają? Mieszkałem w Związku Radzieckim i rozmawiałem z wieloma ludźmi. Nikt nie mógł tego zobaczyć przed 1989 rokiem.

Pemark. Druga odpowiedź wspomina o spadku produkcji ropy. Nie oznacza to logicznie rozwiązania Związku Radzieckiego. (Kuba i Korea Północna mają mało ropy, ale nadal istnieją). Spadek przychodów z eksportu może oznaczać kryzys gospodarczy. Ale uważam, że rozpad Związku Radzieckiego miał inne powody. W rezultacie większość krajów doświadczających trudności gospodarczych nie rozpada się.

W swojej książce „Wielka porażka: narodziny i śmierć komunizmu w XX wieku”, Zbigniew Brzeziński , doradca ds. bezpieczeństwa narodowego prezydenta USA Jimmy'ego Cartera, odnosi się do kilku własnych przewidywań dotyczących upadku komunizmu w ogóle, aw szczególności projektu „Związku Radzieckiego”.

Najwcześniejsza wzmianka dotyczy jego pracy magisterskiej z 1950 roku (nie mogłem znaleźć odniesień w sieci). W swoich nowszych przewidywaniach z końca lat 80-tych zasugerował pięć możliwości:

1. Pluralizacja i „demokratyzacja” reżimu komunistycznego;
2. Przewlekły kryzys;
3. Stagnacja gospodarcza;
4. zamach stanu KGB;
5. Wyraźny upadek reżimu komunistycznego.

Jak wiemy, w latach 1989-1991 upadek miała miejsce, stopniowo przechodząc w zamach stanu KGB w latach 1999-2000.

Zatem bezpośrednia odpowiedź na twoje pytanie brzmi:
Z pewnością nie była to niespodzianka dla urzędników. silny>
Jednak temat nie był zbyt popularny w mediach, więc może zaskoczyć przeciętnych obywateli Zachodu.

Więcej do czytania:

• Artykuł Wikipedii Prognozy rozpadu Związku Radzieckiego wymienia kilka podobnych przewidywań innych polityków, analityków i myślicieli.

Hélène Carrère d'Encausse, prawdopodobnie największa francuska pisarka historii ZSRR, przewidziała upadek ZSRR w swojej książce „L'empire éclaté” w 1978 roku. Myślała, że ​​upadnie z powodu szybciej rosnącej demografii muzułmańskie republiki Azji Środkowej (radzieckie „stany”).

M. King Hubbert przewidział, że radziecka produkcja ropy spadnie tak samo, jak to się stało, co oznacza załamanie gospodarcze.

Wydaje się, że CIA poważnie potraktowała metodologię Hubberta i zastosowała ją do ZSRR (Anonimowe 1977). Raport ten przewidywał, że szczyt produkcji radzieckiej ropy naftowej nastąpi na początku lat 80-tych. W rzeczywistości były dwa szczyty, pierwszy w 1983 r. Z 12,5 mln baryłek dziennie, a drugi w 1988 r. Z 12,6 baryłkami dziennie. Od tego czasu produkcja systematycznie spada. Wydaje się prawdopodobne, że administracja Reagana, która objęła urząd w 1981 r., Mając na uwadze spustoszenie gospodarcze wywołane szczytem produkcji w USA w 1981 r., A następnie arabskie embargo na ropę i „kryzys naftowy” w latach 1973-74 oraz głęboką recesję, która po tym nastąpiła. zdecydował się użyć „broni naftowej” do destabilizacji ZSRR. Reagan przystąpił do poważnej rozbudowy wojskowej, wywierając presję na Związek Radziecki, aby nadążyć. Tymczasem spadające ceny po 1981 r. Zmusiły ZSRR do pompowania większej ilości ropy, aby zaopatrywać swoich klientów w Europie Wschodniej i sprzedawać na rynkach światowych twardą walutę. Następnie w 1985 roku Regan przekonał Arabię ​​Saudyjską do zalania światowych rynków tanią ropą. ZSRR znów musiał zwiększyć produkcję, aby zarobić twardą walutę. Doprowadziło to do drugiego szczytu w 1988 roku. Dwa lata później implodował ZSRR (Heinberg 2004), strony 40-41.

Tę samą metodologię można zastosować do przewidywania upadku rządu szacha, stagflacja lat 70. w USA i ogólnie los producentów ropy. Hubbert opublikował swoją metodę w 1956 roku.

Twierdzę, że Ronald Reagan lub ktoś z jego administracji lub z jego wpływowych osób to zrobił.

Niezależnie od tego, czy postać może się podobać, czy nie, wydaje mi się, że zasługuje na uznanie za świetne dowcipy o sowieckiej Rosji i za odwrócenie polityki deeskalacji jego poprzedników. Zasadniczo rozbił akcelerator o podłogę i zaczął militarnie przekraczać wydatki ZSRR na śmierć. Skończyło się to bardzo kosztownym dla Stanów Zjednoczonych, ale do 1985 roku Związek Radziecki wydawał 25% swojego PKB na wojsko - co jest całkowicie nie do utrzymania i rzeczywiście doprowadziło go do upadku kilka lat później.

W w tym sensie można argumentować, że jego wkład w zakończenie zimnej wojny był dość znaczący, jeśli nie kluczowy, i nie mogę sobie wyobrazić, żeby szedł naprzód bez myślenia przynajmniej niektórych z jego otoczenia lub wpływowych osób - lub wprost przewidywanie - to może zadziałać.