Skóra była prawdopodobnie najpowszechniejszym materiałem.

Najbardziej podstawową technologią transportu w średniowieczu była stopa… Ci, którzy nie chodzili boso. .. nosił proste buty. Te buty zostały wykonane ze skóry, w tym płaska podeszwa.

- Wigelsworth, Jeffrey R. Science and Technology in Medieval European Life. Greenwood Publishing Group, 2006.

Średniowieczne buty na ogół były wykonane ze skóry, a dla najprostszych projektów było to niewiele więcej niż kawałek ze skóry przywiązanej do kostki za pomocą sznurków lub podobnego mechanizmu.

W przypadku obuwia mężczyźni i kobiety nosili podobne buty ze skóry i półbuty; te ostatnie były szczególnie lubiane przez ludność pracującą. Dominujący styl XII wieku opierał się na sznurkach sznurowanych wokół kostki, które utrzymywały but na stopie; Ocalałe buty z XIII wieku są czasami zapinane na sznurowadła po wewnętrznej stronie lub na zatrzaski. Podeszwa była płaska, bez dodatkowego obcasa. Gdy podeszwa się zużyła, może zostać połatana innym kawałkiem skóry .

_{- Forgeng, Jeffrey L. i Jeffrey L. Singman. Życie codzienne w średniowiecznej Europie . Greenwood Publishing Group, 1999.}

Jedna popularna metoda produkcji butów doprowadziła do tak zwanego obuwie obrotowe , nazwane tak, ponieważ było szyte na lewą stronę, a po zakończeniu odwracane do góry. Używały tylko warstwy skóry i chociaż były prymitywne, pozostawały w użyciu przez długi czas.

Typ buta produkowanego w średniowiecznej Europie był znany jako „ Turnshoe ”, w którym cholewka, często z giętkiej skóry koziej, była przyszyta do podeszwy, zwykle ze skóry bydlęcej , a następnie całość wywrócona na lewą stronę, tak aby zaszyty szew był ukryty.

- Clarke, Helen. Archeologia średniowiecznej Anglii. British Museum Publications, 1984.

Ponadto , niektóre buty były wykonane z drewnianymi podeszwami , co pozwalało na obuwie z twardymi podeszwami (obuwie na zakrętki można było wykonać tylko z miękkimi). Miało to głównie postać patentów i były to właściwie drewniane pantofle.

[A] przynajmniej kilka wzorów wykonano cienkim , płaskie, drewniane podeszwy wsparte na żelaznych szelkach zamiast drewnianych łuków ... Co ciekawe, łaty zdają się być jedynym drewnianym obuwiem w średniowieczu. Chodaki z drewnianymi podeszwami i skórzanymi cholewkami oraz buty wykonane w całości z drewna, takie jak te tradycyjnie kojarzone z Holandią, nie weszły do ​​powszechnego użytku aż do jakiegoś czasu po średniowieczu.

_{- Newman, Paul B. Życie codzienne w średniowieczu. McFarland, 2001.}

Jednym z rodzajów butów, których nie wymieniono w innych odpowiedziach, są buty z podeszwą łyka. „Bast” to włókno z kory drzewnej. Buty Bast lub lapti, były kiedyś noszone przez biedniejszych przedstawicieli kultur północnoeuropejskich. Były to zwykle brzozy lub lipy. Są utkane jak kosz, a więc różnią się od drewnianego chodaka lub butów na twardej drewnianej podeszwie, o których mowa w innych odpowiedziach.

W Hiszpanii (zwłaszcza w Katalonii) i we Francji (zwłaszcza w Oksytanii) noszono espadryle z podeszwą ze sznurka jutowego co najmniej od XIV wieku. Juta jest również włóknem łykowym. W przeciwieństwie do tkanych łykowych butów z Europy Północnej, espadryle zwykle wykorzystują tylko jutę w podeszwach.

Dziękuję @MartinArgerami za wspomnienie o espadrylach.

W Europie stawiano różne wymagania butom związanym z różnymi klimatami.

• Mieszkańcy Morza Śródziemnego mieli tendencję do noszenia sandałów z drewnianą podeszwą i skórzanych rzemieni ze względu na cieplejszy klimat. >
• Jeśli wymagane było pełne przykrycie, cała stopa mogłaby być pokryta skórą.
• W niektórych miejscach lub sytuacjach nosiłoby się chodak, szczególnie podczas pracy w błotnistych lub wilgotnych warunkach. Chodak może być całkowicie drewniany, jak kultowy chodak holenderski lub typowy skórzany but z drewnianą podstawą.

Oczywiście można to porównać z obuwiem w innych częściach kraju. świat, jak mokasyny z Ameryki czy sandały ze wschodniej Azji. W grę wchodzi również moda, jak buty króla lub błazna.

Jak wspominali inni, od tysięcy lat preferowanym materiałem na podeszwy obuwia jest skóra. Ciekawostką jest fakt, że jedną z technologii, która dała Rzymianom taką przewagę, były sandały z utwardzanej skóry, które pozwalały im codziennie maszerować 20 mil dziennie. Nieleczona skóra i skóry zwierzęce zużyłyby się po trzech lub czterech dniach w tym tempie, spowalniając armię wroga i dając przewagę Rzymianom. Technologia utwardzania skóry została utracona wraz z upadkiem imperium rzymskiego i wydaje się, że została odzyskana dopiero w późnym średniowieczu.

Skóra na pewno. Moje buty są w całości skórzane z wyjątkiem kawałka gumy na dole pięty. „Twarda, mocna, odporna na ścieranie” dokładnie opisuje tradycyjne użycie skóry. Podeszwy i wszelkie inne części są wymieniane w razie potrzeby; moje „tanie” buty jako nastolatka wytrzymywały 10 lat, a moje obecne Strusie Roperzy mają 15 lat i są „jak nowe”. Buty nylonowe / gumowe / syntetyczne wytrzymują mniej niż rok użytkowania.

Skóra została „udoskonalona” w czasach starożytnych i może być wytwarzana z różnymi właściwościami, aby dopasować się do określonej części. Różne skóry i inne materiały są laminowane w celu utworzenia tego, co dziś nazywamy kompozytami, ale starożytni ludzie już opanowali tę koncepcję.

Ważne jest również, aby bagażnik można było zdemontować za pomocą odwracalnego kleju do skóry , gwoździe i szwy, dzięki czemu poszczególne elementy można naprawić i wymienić. Moje nowiutkie 15-letnie buty zostały zburzone i odbudowane na oryginalnym (drewnianym kształcie).