Powodów było kilka. Po pierwsze, Tito w zasadzie reprezentował „rząd wybrany przez siebie [sowiecki]”. Po drugie, Tito pokazał, że potrafi „zadbać o siebie”.

Josip Broz Tito rozpoczął karierę w Rosyjskiej Partii Komunistycznej już w 1917 roku. Kiedy „Rosja” stała się Związku Radzieckiego, zanim wrócił do Jugosławii, był członkiem radzieckiej partii komunistycznej i tajnej policji. Był wysoko ceniony wśród członków partii radzieckiej i wschodnioeuropejskiej. Zasadniczo Stalin nie mógł znaleźć „lepszego” komunisty.

Innym powodem jest to, że Tito przewodził ruchowi oporu od 1941 roku, od początku okupacji niemieckiej. Jeszcze w tym samym roku założył nawet krótkotrwałą „Republikę”. Biorąc pod uwagę, że był w stanie utrzymać część Jugosławii „niezależną” od państw Osi, mógł zrobić to samo, jeśli to konieczne, wobec Stalina, który wolał mieć Tito „nominalnie” pod swoją kontrolą, niż z otwartym wrogiem.

Wojska radzieckie wycofały się z Jugosławii pod koniec 1944 r. w drodze do walki z wrogami niemieckimi i węgierskimi oraz po uzyskaniu pewnego (logistycznego) wsparcia od Tito.

Częścią tej historii jest prawdopodobnie porozumienie procentowe między Churchillem a Stalinem z konferencji moskiewskiej w 1944 roku.

Według Wikipedia,

Opis incydentu Churchilla jest następujący: Churchill zasugerował, że Związek Radziecki powinien mieć 90% wpływów w Rumunii i 75% w Bułgarii; Wielka Brytania powinna mieć 90 procent w Grecji; na Węgrzech iw Jugosławii Churchill zasugerował, że każdy z nich powinien mieć po 50%. Churchill napisał to na kartce papieru, którą przekazał Stalinowi, który odznaczył ją i przekazał z powrotem.

Został później poprawiony dla Węgier. Wikipedia pisze dalej:

Jeśli to porozumienie było prawdą, Stalin dotrzymał obietnicy dotyczącej Grecji, ale nie dotrzymał obietnicy dla Rumunii, Bułgarii i Węgier, które stały się jednopartyjnymi komunistami państwa bez brytyjskich wpływów. Jugosławia pozostała państwem bezpartyjnym zgodnie z porozumieniem procentowym, chociaż była to jednopartyjne państwo komunistyczne z bardzo ograniczonymi wpływami brytyjskimi. Churchill również nie dotrzymał obietnicy dotyczącej Grecji, która stała się jednopartyjną juntą bez sowieckich wpływów. Wielka Brytania wspierała greckie siły rządowe w wojnie domowej, ale Związek Radziecki nie pomagał partyzantom komunistycznym.

Jak zauważono w artykule, ta wersja została zakwestionowana. Ale mogło się zdarzyć, że Stalin obawiał się, że nie może wziąć wszystkiego i uszło mu to na sucho.

Sowieci mieli niewielką obecność w Jugosławii podczas zdobywania Belgradu, gdzie pełnili jedynie rolę pomocniczą - partyzanci Tity okazali się więcej niż zdolni do samodzielnego pokonania nazistów. Oddziały w Jugosławii, 2. i 3. Frontu Ukraińskiego, były potrzebne gdzie indziej, więc zostały przeniesione na Węgry, gdy stało się jasne, że Jugosłowianie mają wszystko pod kontrolą.

Wiki artykuł na temat rozłamu Tito-Stalina zawiera więcej informacji na temat tego, jak Jugosławia uniknęła zostania państwem satelickim Związku Radzieckiego.

Tito był mistrzem oszustwa. Po ostatecznym spotkaniu z Churchillem w 1943 roku i uzyskaniu jego poparcia z Czetników Draza Mihailovicia w jego komunistycznych partyzantów, Tito poleciał do Moskwy w 1944 roku, aby uzyskać poparcie Sowietów dla wyzwolenia Belgradu. Tito miał jeden warunek wobec wojsk radzieckich - nie używać ciężkiej artylerii podczas wyzwalania Belgradu.

W konsekwencji Sowieci ponieśli ciężkie straty podczas walk ulicznych z wycofującymi się wojskami hitlerowskimi. Pewnego razu, gdy Belgrad został wyzwolony, Sowieci zainstalowali ciężką artylerię na brzegach Dunaju, z którego zaczęli ostrzeliwać Zemun, chorwackie miasto rządzone przez pro-nazistowskich Chorwatów Ustasze. Rosyjskie oświadczenie o uznaniu Chorwacji za łatwą kampanię doprowadziło do całkowitego zniszczenia Zemun. Aby uchronić resztę Chorwacji przed sowieckim ostrzałem, Tito podziękował Sowietom za pomoc i poprosił ich o pozostawienie wyzwolenia Chorwacji jego oddziałom partyzanckim.

It has nothing to do with percentages, but with agreement between Yugoslavian communists and Soviet communists.

Tito was in contact with Comiterna throughout the war and when Soviets came to Yugoslavia. That was in fact the only allied territory, unlike all others who fought against them in one way or another. British absolutely didnt have a say in post war Yugoslavia. We can see evidence from Churchill's change of attitude towards Tito and Trieste crisis.

Even before the war was officially over, there was an incident where British sailors and SAS were trying to interfere with Partisan advance through Istrian peninsula. Partisans arrested them and immediately all aid was suspended. Tito didnt forget that both Soviet, GB and USA supported the official Yugoslavian government in exile (Soviets politically, GB and USA politically and materially). Soviets really didn't have to leave any troops in Yugoslavia since it was allied in true sense of the word. In any event both east and west were played by Tito who actually successfully established Yugoslavian national liberation movement without any help from outside. And because they did it by themselves they owed nothing to anyone.

Pytanie:
Jaki był powód wycofania wojsk radzieckich z Jugosławii podczas II wojny światowej?

Krótka odpowiedź :
W przeciwieństwie do większości krajów Europy Wschodniej Jugosławia miała znaczną armię, co dawało jej możliwość niepodległości po wojnie. To prawda, ponieważ jugosłowiańscy komuniści byli bliskimi sojusznikami Związku Radzieckiego, którego ideologia rozgałęziała się od Sowietów; nie było powodu, aby narzucić reżim komunistyczny w stylu sowieckim podczas wojny, ponieważ taki był plan marszałka Tito od początku. Stalin i Tito pokłócili się po wojnie, kiedy Stalin próbował dyktować Tito w 1948 roku. Głównie w polityce zagranicznej.

Szczegółowa odpowiedź:
Związek Radziecki naprawdę nie wyzwolił Jugosławii podczas II wojny światowej. Jugosławia została w dużej mierze wyzwolona przez własne siły. Tak, Sowieci pomogli Jugosławii pod koniec 44. Jednak; Jugosłowianie walczyli wtedy przez 3 lata i mieli własne, spore wojsko niezależne od Sowietów. Biorąc to pod uwagę, nie było potrzeby, aby Sowieci instalowali prosowiecki reżim komunistyczny w Jugosławii. Jugosławia robiła to sama. Więc nie był to powód, dla którego Sowieci opuszczali wojska w Jugosławii. Pod koniec drugiej wojny światowej w Jugosławii nie było obcych wojsk. Nie było takiej potrzeby.

Jugosłowiańska partyzantka
SFR Jugosławia była jednym z zaledwie dwóch krajów europejskich, które zostały w dużej mierze wyzwolone przez własne siły podczas II wojny światowej. Otrzymała znaczną pomoc ze strony Związku Radzieckiego podczas wyzwalania Serbii oraz znaczną pomoc ze strony Bałkańskich Sił Powietrznych od połowy 1944 r., Ale tylko ograniczoną, głównie ze strony Brytyjczyków, przed 1944 r. Pod koniec wojny nie było żadnych obcych wojsk. stacjonowały na jego ziemi. Częściowo w rezultacie kraj znalazł się w połowie drogi między dwoma obozami na początku zimnej wojny.

Kiedy Stalin próbował dyktować politykę zagraniczną Jugosławii po II wojnie światowej, w 1948 roku, wtedy doszło do konfliktu między Stalinem a Tito. Jugosławia nie przystąpiła do Układu Warszawskiego, aw 1948 r. Tito zablokował Rosji możliwość wspierania rewolucji greckiej po stronie Zachodu. (grecka armia czerwona upadła, gdy Tito odmówił Stalinowi zezwolenia na jej uzupełnienie przez terytorium Jugosławii). Tito również zerwał ze Związkiem Radzieckim z powodu planu marszałkowskiego. Jugosławia była jedynym krajem komunistycznym, który w nim uczestniczył. Przez całą zimną wojnę Jugosławia korzystała z pomocy zarówno Związku Radzieckiego, jak i Zachodu.

Podczas zimnej wojny Turcja i Jugosławia zawarły pakt o wzajemnej obronie. Jugosławia nie miała takiego traktatu o obronie ze Związkiem Radzieckim; Co zasadniczo sprawiło, że Jugosławia była luźno związana z NATO, a nie ze Związkiem Radzieckim.