Pozwól mi spróbować.

1. To raczej ironiczne, że wspomina się o Czwartej Krucjacie, ponieważ jest to całkiem prawdopodobnie powód, dla którego Konstantynopol został utracony na rzecz chrześcijaństwa. Odbywający się w latach 1204-5, miał udać się do Egiptu, aby tam walczyć z sułtanem Ayudid, który kontrolował Ziemię Świętą, ale w wyniku katastrofalnego łańcucha wydarzeń został zboczony w walkę i zniszczenie Cesarstwa Bizantyjskiego, które było właściwie głównym bastionem chrześcijaństwa w wschód. Cesarstwo Łacińskie Konstantynopola, które zastąpiło je na krótkie 50 lat, było martwe, a odrodzone Cesarstwo Bizantyjskie było w najlepszym razie bladym cieniem dawnego siebie. To właśnie w tę próżnię władzy, stworzoną przez bezsensowne zniszczenie Cesarstwa Bizantyjskiego przez krzyżowców, wkroczyli Osmanie.

2. Od około 1400 roku Osmanowie wzrastali, nieustannie odpychając Mocarstwa chrześcijańskie, zdobywając kraje bałkańskie, dwukrotnie oblegając Wiedeń i podbijając wszystkie morskie posiadłości Wenecji. (Wenecja w zasadzie walczyła z nimi sama przez kilka dekad, zanim została złamana). Mieli także pewne niepowodzenia (Wiedeń, Malta 1565, Lepanto 1571) i ostatecznie nastąpił rodzaj impasu. W tym czasie odzyskanie Konstantynopola było być może pożądane dla Europejczyków, ale absolutnie niemożliwe - ledwo trzymali się własnego terytorium (a niektórzy, jak Wenecja i królestwa bałkańskie, je utraciły).

3. Od początku XVIII wieku pojawił się nowy gracz - Rosja. Począwszy od stosunkowo nieśmiałych i nieudanych kampanii Piotra Wielkiego przeciwko Turkom, Rosja przez 200 lat wywierała coraz większą presję na Turków. W pewnym momencie zajęcie Konstantynopola stało się głównym celem polityki rosyjskiej (Katarzyna Wielka dała swemu młodszemu wnukowi imieniem Konstantyn ostrą wskazówkę, że chciałaby pewnego dnia posadzić chłopca na tronie Konstantynopola). Zbiegło się to z dwoma ważnymi wydarzeniami (1) Stały i wyraźny spadek potęgi osmańskiej (2) Stygnięcie zapału religijnego zarówno w Europie, jak iw Turcji.

4. W drugiej połowie XIX wieku Wielka Brytania i w mniejszym stopniu Francja rzeczywiście wspierały Imperium Osmańskie (przysłowiowego „chorego człowieka Europy”) ze strachu, że Rosja zajęłaby większość jej ziem i zdominowała Lewant. Więc w pewnym sensie Turcy byli teraz chronieni przez własną słabość.

Europejczycy nie mieli „dobrego” czasu na odzyskanie Konstantynopola. Jeszcze w 1683 roku Turcy mieli przewagę, oblegając Wiedeń. Do tego momentu Europa bardziej przejmowała się obroną niż cofaniem potęgi osmańskiej.

W XVIII i XIX wieku jedyną europejską potęgą, która mogła odzyskać Konstantynopol, była Rosja. Ale do tego czasu większość „Europy” bała się Rosji bardziej niż Imperium Osmańskiego. Wojna krymska (1854) była prowadzona przez Wielką Brytanię, Francję i Piemont, aby OBRONIĆ Konstantynopol (przeciwko Rosji).

„Europejczycy” (Imperium Brytyjskie) PRÓBowali odbić Konstantynopol w kampanii Gallipoli w czasie I wojny światowej To była porażka.

Chrześcijańskie odzyskanie (lub „odzyskanie”) Konstantynopola pozostaje marzeniem greckich chrześcijan od 1453 roku. Anglicy i Francuzi mieli strategiczne interesy, chociaż byli mniej romantyczni w porównaniu z Grekami. Dla Rosjan było to być może trochę z obu. Rosjanie, podobnie jak Grecy, są chrześcijanami obrządku wschodniego, a Konstantynopol był (prawie jak) Jerozolimą nad Bosforem. Jednak Rosjanie, podobnie jak Anglicy i Francuzi, mieli również spore imperium, a Konstantynopol był strategiczną nagrodą ze względu na godną pozazdroszczenia bliskość różnych mórz i kontynentów.

Próba odbicia Konstantynopola była próbą różne mocarstwa chrześcijańskie w ciągu ostatnich 100-200 lat i wszystkie wysiłki zawiodły. Nawet po klęsce Turków w I wojnie światowej, a także po rozwiązaniu ich stuletniego imperium kilka lat później, a także po przeniesieniu ich stolicy do centrum Ankary, statystycznej i strategicznej potęgi a obecność tureckich muzułmanów w tym historycznym mieście istnieje od setek lat i nadal się wzmacnia.

Zapominasz, że jeden z małych krajów E. Euro w pobliżu Konstantynopola odzyskał go przez kilka lat po I wojnie światowej.

Sedno sprawy polega na tym, że narody europejskie nie mają zdolności do działania jako grupa społeczna, zbyt indywidualna. Pozwoliło to znacznie słabszej i bardziej zacofanej Turcji odzyskać miasto w latach dwudziestych XX wieku.

Niedawny podbój turecki obejmował połowę Cypru po uzyskaniu niepodległości od Wielkiej Brytanii w latach 70. Turcy byli tak nieudolni, że miejscowi cypryjscy rolnicy nadal zajmowali połowę wyspy, ale znowu nie otrzymali odpowiedzi ze strony Europy.

Obecnie Turcy udzielają milionom imigrantów i muzułmańskiej pomocy finansowej na islamizację całego kontynentu, znowu nie ma odpowiedzi ze strony Europy, ale każdy kraj stara się jak najlepiej przewieźć imigrantów pociągami do Niemiec lub Szwecji.

Imperium Osmańskie sprzymierzyło się z Wielką Brytanią i Francją. Walczyli w wojnach z Imperium Rosyjskim i Grecją, ale byli wspierani przez siły brytyjskie i francuskie. W ten sposób wygrali wojnę krymską. Później sprzymierzyli się z Niemcami podczas I wojny światowej. Pomimo klęski Turków Rosja nie mogła zdobyć Konstantynopola, ponieważ została wykluczona z powojennych negocjacji przez Brytyjczyków i Francuzów.