Według Freedom at Midnight autorstwa Dominique Lapierre i Larry Collins (mam link do Wikipedii, ale czytałem książkę wiele razy), pomysł na Pakistan wyszedł od Choudhary Rahmat Ali, student studiujący w Anglii, który podczas kolacji przedstawił pomysł Mohammedowi Ali Jinnahowi. Choudhary Rahmat Ali jest także autorem nazwy „Pakistan”. Jinnah nie był otwarty na ten pomysł, ale polubił go, gdy Akt rządu Indii z 1935 r. przewidywał, że większość łupów trafia do Hindusów.

Przekonany, że w niezależnych Indiach nie ma miejsca dla muzułmanów, stał się zagorzałym zwolennikiem odrębnego państwa muzułmańskiego. Pomimo wielu dyplomacji i prób perswazji ze strony wielu, w tym Gandhiego i wicekróla Mountbattena, pozostał niezachwiany tej idei, grożąc przemocą i przepowiadając wojnę domową, jeśli nie pozwoli się na podział. Pozostali przywódcy Kongresu, zmęczeni walką i chcący uzyskać przekazanie władzy, niechętnie przyjęli jego żądania. Gandhi był podobno zasmucony, ale bezsilny; nie można było zobaczyć, jak publicznie zważył się z innymi przywódcami Kongresu (głównie Nehru i Patelem), łamiąc szeregi.

Właściwa decyzja, jak podzielić kraj - jak wyznaczyć linię podziału - była dziełem Sir Cyrila Radcliffe'a, przewodniczącego Komisji Granicznej.

Były dwie komisje graniczne. Jeden dla Pendżabu, a drugi dla Bengalu. Każda komisja miała 4 przedstawicieli. Z czego 2 pochodziły z Kongresu Narodowego Indii, a 2 z Ligi Muzułmańskiej. Radcliffe miał zaledwie 5 tygodni na ustalenie granicy - przed 15 sierpnia 1947 r. (Choć faktycznie została opublikowana 17 sierpnia).

Całe zadanie było strasznym bałaganem. W wyniku czystek etnicznych około 25 milionów uchodźców i około 1,5 miliona zabitych. Spory graniczne, zwłaszcza w Kaszmirze, trwają do dziś.

Podział Indii został podjęty zgodnie z ustawą o niepodległości Indii brytyjskiego parlamentu, po konsultacji z głównymi grupami interesu.

Gandhi niechętnie zgodził się na podział; inne grupy, takie jak Liga Muzułmańska, entuzjastycznie.

Spośród trzech odpowiedzi odpowiedź Jayaraja jest najbardziej odpowiednia. Inne odpowiedzi są czysto techniczne. Odpowiedzi te są podobne do stwierdzenia, że ​​prezydent USA jest wybierany przez wyborców stanowych, ignorując fakt, że wybory przez wyborców stanowych są w większości formalnością po głosowaniu obywateli Stanów Zjednoczonych.

Jinnah nie poprzestał na grożeniu przemocą. Jego wezwanie do "Dnia Akcji Bezpośredniej" w dniu 16 sierpnia 1946 r. Było w istocie wezwaniem do przemyślanego działania, aby uzyskać to, czego chciał, czyli o podział Indii. Przeczytaj tutaj http://en.wikipedia.org/wiki/Direct_Action_Day.

Kontrowersje w hindi urdu i system kwot oraz problem analfabetyzmu w Indiach były czynnikami odpowiedzialnymi za podział Indii w 1947 roku.

Przyjaciele, jestem słaby po angielsku. Hasło hinduskiego mahasabhy &a RSS - hasło „Hindu, hindi, hindustan” i ich żądanie zakazu uboju krów w Indiach zirytowało muzułmanów w Indiach brytyjskich. Z drugiej strony podejrzewano hindusów patriotyzm muzułmanów za ich umiłowanie ziemi arabskiej i Afganistanu; kwestia przyszłego języka narodowego Indii była również ważnym czynnikiem w podziale Indii; Hindus sprzeciwiał się systemowi kwot dla mniejszości; brak lub brak wielkich przywódców, takich jak Abraham Lincoln & Garibalidi w Indiach był również wielkim czynnikiem. Rola lokalnych władców państw książęcych była z natury pełna komunalizmu i stronniczości. Na miliony niepiśmiennych biednych ludzi łatwo wpłynęli przywódcy gmin i plotki.

Przeczytaj książkę Jaswant Singha o Jinnah. Dowiesz się, że Sardar Patel, Nehru i Gandhi byli faktycznie odpowiedzialni za podzielenie Indii. Po prostu obawiali się, że muzułmanie będą stanowić prawie połowę populacji w zjednoczonych Indiach, co utrudni dominację hinduskiemu odpowiednikowi. Stąd ich chęć podzielenia Indii. Anglicy wykorzystali okazję, aby osłabić subkontynent. Trudna sytuacja muzułmanów w dzisiejszych Indiach jest świadectwem tego, co by się z nimi stało w niepodzielnych Indiach.

W pełni zgadzam się, że zjednoczone Indie byłyby bałaganem dla muzułmanów, tak jak byliby ujarzmiony przez hinduską większość, która nie chciała przyznać proporcjonalnej reprezentacji mniejszościom w zjednoczonych Indiach. W końcu Jinnah był członkiem Kongresu do 1913 roku, a Iqbal napisał saarey jehaan se piara Hindustan hamaaraa.

Możemy odrzucić nienawiść i szanować siebie nawzajem jako dobrych sąsiadów, którzy mają wspólne dziedzictwo.