OK. Przyjrzałem się temu najlepiej, jak potrafiłem. I poprzedzę to, mówiąc, że historia Indii jest moim najsłabszym punktem, więc tak naprawdę nie miałem zdania na ten temat.

Po pierwsze, dla plemienia takiego jak Irańczycy / Aryjczycy naprawdę nie jest warta ani grosza różnica między „migracją” a „inwazją”. W tym czasie cała Eurazja była zasiedlona, ​​więc kiedy plemię przenosi się na nowy obszar, starych mieszkańców trzeba jakoś wypędzić.

Możesz spróbować wyobrazić sobie pokojowe współistnienie i pochłonięcie, jeśli chcesz, ale to z pewnością byłoby sprzeczne z historycznymi zapisami, jakie mamy na temat przybycia tych samych irańskich ludów w tym samym czasie do bliski Wschód. Zlikwidowali prawie wszystkich elamitów w Persji i Akadyjczyków w Mezopotamii. Nie używali tych wszystkich rydwanów do cyrków.

Więc teraz przejdźmy do twojego linku, tak jak sugerowałeś. Za każdym razem, gdy widzę ciekawą książkę na Amazonie, lubię czytać recenzje pozytywne i niekorzystne. Często te niekorzystne zawierają najwięcej informacji. Oto ten dotyczący powiązanej książki. Nie będę go tutaj cytował, ponieważ jest on zarówno zbyt długi, jak i zbyt szczegółowy, aby naprawdę wyciąć fragmenty.

Mimo wszystko to tylko jeden facet. Więc następnym krokiem jest wejście na stronę Wikipedii dla autora. To powinno dać nam dobre wyobrażenie o tym, jak akceptowane są jego teorie wśród historyków.

Cóż, tam dowiadujemy się, że jest to jedna z serii książek tego samego autora, które reinterpretują historię w dość nietypowy sposób ( i hindusko-nacjonalistyczny).

Bryant (2001) skomentował, że praca Frawleya odnosi większe sukcesy na popularnej arenie, do której jest skierowana i gdzie jej wpływ „w żadnym wypadku nie jest bez znaczenia”, raczej niż w badaniach akademickich i że „(Frawley) jest zaangażowany w przekazywanie symbolicznego paradygmatu duchowego poprzez krytyczny empiryczny racjonalny paradygmat”.

W serii wymian opublikowanych w The Hindu, Michael Witzel odrzuca łączenie przez Frawleya literatury wedyjskiej z cywilizacją Harappan i rzekomym zaginionym miastem w Zatoce Cambay, jako błędne czytanie tekstów wedyjskich, ignorowanie lub niezrozumienie innych dowodów i motywowane szaleństwem starożytności. Witzel argumentuje, że proponowane przez Frawleya „podejście ekologiczne” i „innowacyjne teorie” historii starożytnych Indii są równoznaczne z propagowaniem obecnie popularnych idei rdzennych.

Bruce Lincoln przypisuje autochtoniczne idee, takie jak Frawley, do „zaściankowego nacjonalizmu”, określając „Ćwiczenia naukowe (= mit + przypisy)”, w których wybiórczo przywołuje się dane archeologiczne z kilku tysiącleci, bez żadnych tekstowych źródeł kontrolujących badanie, w celu wsparcia pożądanej narracji teoretyków.

Zasadniczo ci krytycy mówią, że (według nich) wydaje się, że on decyduje, jaka ma być historia, a następnie wychodzi i szuka faktów, aby ją poprzeć. Powinno być oczywiste, że dobra nauka działa na odwrót.

Na tej samej stronie zauważam, że istnieje strona Wiki dotycząca teorii Rdzennych Aryjczyków. Czytając tam, wydaje się, że sama teoria nie jest traktowana szczególnie poważnie przez różne społeczności historyczne i naukowe, do których się odnosi. Dla przykładu, jedna z największych sekcji nosi tytuł „Pseudonauka i postmodernizm”.

Niezależnie od tego, możesz kupić jego argumentację, a może nawet okazać się, że ma rację. Jednak wracając do twojego pytania, myślę, że można uczciwie powiedzieć, że tak naprawdę nie znajdziesz wielu poważnych opublikowanych badań podobnych do tych samych .

Przepraszam.

Po pierwsze, grupy językowe nie reprezentują haplogrup genetycznych. Jeśli przez „rasę” mamy na myśli skonstruowaną tożsamość opartą na języku, to debata na temat AIT, OIT (Out of India Theory) i innych podobnych teorii ma sens. Jednak w odniesieniu do genów wyniki są znacznie bardziej zagmatwane, ponieważ „typy” genetyczne wydają się być znacznie bardziej pomieszane.

To badanie opublikowane w European Journal of Human Genetyka wydaje się sugerować, że przeniesienie haplotypu R1a „poprzedza górną granicę oszacowania wieku indoeuropejskiego drzewa językowego”. Podsumowuje -

Chociaż to rozróżnienie geograficzne nie dostarcza bezpośrednio informacji o wewnętrznych podziałach tych oddzielnych rodzin językowych, może mieć pewne znaczenie dla oceny modeli rozproszenia, które zostały zaproponowane w celu wyjaśnienia rozprzestrzeniania się Języki indoaryjskie w Azji Południowej, ponieważ wykluczałyby jakikolwiek znaczący przepływ genów patrylinearnych z Europy Wschodniej do Azji, przynajmniej od połowy holocenu .

Inne badanie, opublikowane w Nature, sugeruje pulę genów rodowych z północnych Indii i z południowoindyjskich przodków. Jednak Thangaraj, jeden z autorów, wyjaśnił, że grupa ASI ma 60 000 lat, a grupa ANI co najmniej 40 000 lat.

Trzecie badanie

[...] stwierdził, że wpływ Azji Środkowej na istniejącą wcześniej pulę genów był niewielki. Wiek skumulowanej zmienności mikrosatelitarnej w większości indyjskich haplogrup przekracza 10 000–15 000 lat, co świadczy o starożytności regionalnego zróżnicowania.

Innymi słowy, możliwy gen transfer puli przed datami AIT.

czwarte badanie chromosomów Y wydaje się sugerować podobny wniosek:

Dane dotyczące chromosomu Y konsekwentnie sugerują pochodzenie społeczności kast indyjskich w dużej mierze południowoazjatyckie, a zatem argumentują przeciwko jakiemukolwiek większemu napływowi z regionów na północ i zachód od Indii ludzi związanych z rozwojem rolnictwa lub rozprzestrzenianiem się Indii. -Rodzina języków aryjskich.

Piąte źródło podsumowuje:

Nasz wynik wskazuje, że indyjska pula mtDNA składa się z kilku głębokich zakorzenienie linii rodowych Macrohaplogoup 'M' sugeruje pochodzenie in situ tych haplogrup w Azji Południowej, najprawdopodobniej w Indiach.

Cóż, połączyłeś się z cywilizacją doliny Indusu, która jest uważana za rdzenną cywilizację Indii. Jeśli ktoś odrzuca teorię aryjskiej inwazji / migracji, powinien dojść do wniosku, że ta cywilizacja mówiła językiem indoeuropejskim, tak jak czynią to współcześni Indianie.

Ale ponieważ wiadomo, że Indoeuropejczycy pochodzili z Europy Wschodniej, to tylko odsuwa w czasie rzekomą migrację ludów indoeuropejskich do Indii.

Nie wiem, czy uważalibyście przedaryjską migrację indoeuropejską do Indii za „odparcie” teorii aryjskiej inwazji, ale jeśli odrzucicie, że jakiekolwiek plemię Indoeuropejczyków kiedykolwiek wyemigrowało do Indii, to ewidentnie sugerujecie, że Indoeuropejczycy pochodzą z Indii i że wszystkie gałęzie języków indoeuropejskich wywodzą się z języków indyjskich, takich jak sanskryt.

Ten ostatni pomysł jest sprzeczny ze wszystkimi dowodami naukowymi, więc jestem pewien, że trudno będzie znaleźć jakiekolwiek akademickie źródło, które roszczenie.

debata między Frawleyem i Witzelem na temat użycia słowa Samudra nie doprowadziła do wyraźnego „zwycięstwa” tego ostatniego. Wiadomo, że Witzel popełnia błędy, a nawet gra w politykę. Zaczyna również od przesłanki „Aryjczycy pochodzą z Azji Środkowej” i przechodzi do uzyskania na to dowodów (głównie językowych).

Harappanie z Doliny Indusu pozostawili obfite zapisy archeologiczne na rozległym regionie - od granice Iranu i poza Afganistanem, aż po wschodni UP i dolinę Tapti, i musiały wspierać ponad 30 milionów ludzi i uważać, że żyją w zaawansowanej cywilizacji. A jednak ci ludzie nie pozostawili absolutnie żadnych zapisów literackich.

Wedyjscy Aryjczycy i ich następcy z drugiej strony pozostawili nam literaturę, która jest prawdopodobnie największą i najgłębszą na świecie. Ale według AIT nie ma absolutnie żadnych dowodów archeologicznych, że kiedykolwiek istniały. Albo na ziemi indyjskiej, albo poza jej granicami. Mamy więc konkretną historię i archeologię ogromnej cywilizacji „Drawidian” trwającej tysiące lat, która nie pozostawiła żadnej literatury, oraz ogromną literaturę wedyjskich Aryjczyków, którzy nie pozostawili historii ani zapisów archeologicznych. Sytuacja staje się bardziej absurdalna, gdy weźmiemy pod uwagę, że istnieje obfita dokumentacja archeologiczna i literacka wskazująca na znaczny ruch indyjskich Aryjczyków z Indii do Iranu i Azji Zachodniej około 2000 roku pne. To jest paradoks.

Inni uczeni, tacy jak Shrikant Talageri, przez długi czas pracowali nad problemem ojczyzny indoeuropejskiej, analizowali Rigwedę i Avestę, aby dojść do wniosku, że „Indie prawdopodobnie będą Ojczyzna SROKI ”.

Jest jeszcze historia zaginionej rzeki Saraswathi]. W tej tezie stwierdza się, że rzeka Saraswathi wyschła około 1900 roku pne. Rigweda poprzedza cywilizację Indusu (lub Sindhu-Saraswati), jak mówi N. Kazanas.

Razib khan ma dobrą analizę genetyczną południowych Azjatów. Pokazuje, że starożytni Indianie z południa i starożytni Indianie z północy byli „pomieszani” na długo przed 1500 rokiem pne.

Koenraad Elst również szczegółowo zaprzecza AIT.

Obszerny i krótki argument przeciwko AIT przedstawił Rajeev Chandran dawno temu, ale nie jest on szeroko rozpowszechniany.

1. Nie ma archeologicznego potwierdzenia inwazji aryjskiej / migracja pomimo ponad stu lat prac archeologicznych.
2. Nie ma tradycyjnej pamięci ani wzmianki o inwazji / migracji / wtargnięciu aryjczyków w żadnej z różnorodnych tradycji historycznych Indii.
3. Nie ma genetycznego śladu obcokrajowców potwierdzającego takie historyczne mieszanie. Jeśli w ogóle genotypy indyjskie są nie tylko bliższe sobie, ale znacznie bardziej zróżnicowane i znacznie starsze niż genotypy europejskie lub bliskowschodnie - sugeruje to odwrotną migrację. Po Afryce najstarszą i najbardziej zróżnicowaną populacją są Indie. W istocie większość ludzi spoza Afryki wywodzi się od prehistorycznych Indian.
4. Filologia jest narzędziem o niepewnym pochodzeniu, a jej wnioski są wysoce dyskusyjne. Aryjska inwazja / migracja to hipotezy wyłaniające się zasadniczo z filologii - stąd też otwarte na dyskusję.
5. Rozwój teorii historycznych na temat starożytnych Indii za pomocą bardziej dokładnych środków (archeologia tradycyjnej historii &) niż filologia wskazuje na nieczystość i starożytność Indianie.
6. Odniesienia do samych siebie w wielu starożytnych indyjskich tekstach wskazują na niezdolność Hindusów w skali czasu znacznie starszej niż te proponowane przez teorię aryjskiej inwazji.
7. W starożytnych indyjskich tekstach Arya oznacza „ szlachetne postępowanie i charakter ”, a nie rasy. Jeśli najstarsze teksty zaprzeczają istnieniu rasy aryjskiej - pomysł, że Aryjczyk był rasą ludową, można prześledzić do powstania brytyjskiego imperializmu i niemieckiego nacjonalizmu - zarówno historycznie zdyskredytowanych, jak i nieistniejących ideologii.
8. Geologia (mapowanie starego Saraswati), archeo-metalurgia (obróbka żelaza w starożytnych Indiach), archeo-rolnictwo (kukurydza, uprawa ryżu) itp. wskazują na znacznie większą starożytność starożytnych Indian (co nie zgadza się z inwazją aryjską) Teoria).
9. Archeoastronomia, archeo-matematyka, hydronomia (nazwy rzek) wydają się zawierać starożytne indyjskie teksty o ich starożytności i twierdzeniach o rdzenności.
10. Badanie starożytnej historii Indii był zakładnikiem różnych zewnętrznych ograniczeń, w szczególności - eurocentryzmu, komunizmu, różnego rodzaju religijnego i regionalnego szowinizmu, i dlatego należy go odrzucić.

Nie będzie całkowicie słuszne stwierdzenie, że teoria migracji aryjskiej nie ma żadnej podstawy fizycznej, a jedynie podstawę filologiczną. Inskrypcja Bogazkoy w Azji Mniejszej oraz inskrypcje Al Armena, w których wymienia się postacie Rygwedy, dały silne poparcie dla teorii migracji indoaryjskiej. Rigweda wspomina o ludziach niearyjskich, z którymi Aryjczycy musieli walczyć. AjYakshuKikatPishachShishruto wymień kilka. Aryjczycy nazywali ich Anasah (płaski nos), Adevayu (nie akceptując bogów), Akarman, Shisradevah Poza tym, istniały uderzające różnice między stylem życia i kulturą Aryjczyków, jak rzucają światło Wedy, i Harrapańczycy, jak podsumowuje archeologia. . Harrapanie byli w dużej mierze cywilizacją miejską. Aryjczycy istnieli w plemieniu do końca późniejszego wieku wedyjskiego.

Filologia to już zdrowa dyscyplina. Jednak silnie uzupełnia go mitologia porównawcza, dla tych, którym to nie wystarczy. Wiara Proto Indo European jest dobrze ugruntowana.

I tak, jak powiedział T.E.D, nie było ostatnio żadnych publikacji próbujących obalić teorię migracji indoaryjskiej.

W tym względzie interesujący może być niedawny artykuł Archaeogenetics. Nie wiem wystarczająco dużo na temat genetyki i jej metod, aby skomentować ważność wyników. Ale dla tych, którzy to robią, będzie to trafne łącze.

Chronologia genetyczna dla Subkontynentu Indyjskiego wskazuje na silnie tendencyjne rozproszenie ze względu na płeć

Zacytuję streszczenie

Tło Indie to mozaika plemiennych i nie-plemiennych populacji mówiących wieloma różnymi językami z różnych rodzin językowych. Indoeuropejski, którym mówi się w północnych i środkowych Indiach, a także w Pakistanie i Bangladeszu, był często powiązany z tak zwanymi „inwazjami indoaryjskimi” z Azji Środkowej ~ 3,5 ka i ustanowieniem systemu kastowego, ale zakres imigracji w tym czasie pozostaje niezwykle kontrowersyjna. Z drugiej strony południowe Indie są zdominowane przez języki drawidyjskie. Indie wykazują wysoki poziom endogamii ze względu na ścisłe granice społeczne i duży dryf genetyczny będący wynikiem długotrwałej izolacji, co w połączeniu z bardzo złożoną historią sprawia, że ​​badanie genetyczne populacji indyjskich jest wyzwaniem.

Wyniki Połączyliśmy szczegółową analizę mitogenomów o wysokiej rozdzielczości z podsumowaniem danych autosomalnych i linii chromosomów Y, aby ustalić chronologię osadnictwa na subkontynencie indyjskim. Rodowody matczyne dokumentują najwcześniejsze osadnictwo ~ 55–65 ka (tysiące lat temu) i główne zmiany populacji w późniejszym plejstocenie, które wyjaśniają wcześniejsze rozbieżności w datowaniu i naruszenie neutralności. Podczas gdy obecne analizy całego genomu łączą wszystkie rozproszenia z Azji Południowo-Zachodniej i Środkowej, byliśmy w stanie wydobyć z danych mitogenomowych odrębne epizody rozprzestrzeniania się od ostatniego maksimum glacjalnego do epoki brązu. Ponadto, porównując różne systemy genetyczne, odkryliśmy niezwykle wyraźne uprzedzenia ze względu na płeć.

Wnioski Rodowody matczyne odzwierciedlają przede wszystkim wcześniejsze, przedholoceńskie procesy, a rodowody ojcowskie przeważnie odcinki w ciągu ostatnich 10 ka. W szczególności napływ genów z Azji Środkowej w epoce brązu był silnie napędzany przez mężczyzn, co jest zgodne z patriarchalną, patrylokalną i patrylinearną strukturą społeczną przypisywaną wywnioskowanemu pastorowi wczesnemu społeczeństwu indoeuropejskiemu. Było to częścią znacznie szerszego procesu ekspansji indoeuropejskiej, którego ostatecznym źródłem był region pontyjsko-kaspijski, który zawierał blisko spokrewnione linie chromosomów Y, mniejszy ułamek autosomalnej zmienności całego genomu i jeszcze mniejszą część mitogenomów na rozległym obszarze Eurazji między 5 a 3,5 ka.

Słowa kluczowe Mitochondrialne DNA Subkontynentu Indyjskiego Ogólnogenomowy chromosom Y neolit ​​indoeuropejski