Jednym ważnym czynnikiem jest żyzność gleby:

Gleby Jawy są bardzo żyzne z powodu okresowego wzbogacania popiołem wulkanicznym.

W przeciwieństwie do dwóch pobliskich dużych indonezyjskich wysp Borneo (dzielonych z Brunei i Malezją) i Sumatrą:

Borneo, trzecia co do wielkości wyspa na świecie, ma wzorowy gleby lasów deszczowych: płytkie i ubogie w składniki odżywcze. Obfitość deszczu w tych starożytnych ekosystemach przez miliony lat wypłukiwała glebę.

W przeciwieństwie do przeludnionej Jawy, sąsiednia wyspa Sumatra nadal zapewnia ogromne niewykorzystane rezerwy ziemi. Jednak zdecydowanie nie wszystkie z tych rezerw można uznać za realne potencjały rolnicze, np. na projekty przesiedleńcze. Szczególnie ubogie gleby często stanowią przeszkodę dla rolnictwa. Oprócz żyzności gleby należy wziąć pod uwagę istniejącą roślinność. Tak więc, na przykład, tak zwane sawanny z trawą alang alang mają generalnie lepsze możliwości niż obszary leśne, podczas gdy większość bagien okazuje się raczej nieodpowiednia dla rozwoju rolnictwa.

(Nie ' Myślę, że sensowne jest porównywanie Jawy z wyspami takimi jak Honsiu czy Madagaskar, które znajdują się w innych krajach o zupełnie innych historiach.)

Najbardziej podstawowym powodem w odniesieniu do innych części tropikalnej Azji jest wcześniejsze przyjęcie uprawy ryżu na mokro na Jawie. Grigg zwraca uwagę, że jedynymi miejscami w Azji, które miały większą gęstość zaludnienia pod koniec XIX wieku, były Chiny i Japonia. Mokry ryż jest po prostu niesamowicie produktywną formą rolnictwa, zwłaszcza według tradycyjnych standardów, przed erą nawozów syntetycznych.

Japonia to inny przypadek. Dopiero niedawno populacja Jawy przewyższyła populację Japonii, a dzieje się tak dlatego, że Japonia ma jedne z najniższych współczynników dzietności na świecie. Java wciąż znajduje się na wcześniejszym etapie przemian demograficznych, ale z biegiem czasu jej wzrost populacji stopniowo zwalnia.

W klasycznym tomie Clifforda Geertza Agricultural Involution: the Processes of Ecological Change in Indonesia (1963) autor argumentuje, że jawajska forma uprawy ryżu na mokro ma bardzo duży potencjał do „absorbowania pracy ”. Chociaż pogląd Geertza został skrytykowany - jako pouczająca dyskusja patrz Wood (2020), rozdział 6 (podgląd dostępny w Google Books) - jest to dobry punkt wyjścia do odpowiedzi Twoje pytanie. Wood pisze:

Z punktu widzenia Geertza fundamentalne znaczenie ma to, że różne systemy rolnicze mają różne zdolności pochłaniania i inwolucji pracy. Według Geertza uprawa ryżu na mokro praktykowana we wschodniej i południowo-wschodniej Azji prawdopodobnie ma największą zdolność pochłaniania siły roboczej w jakiejkolwiek formie tradycyjnego rolnictwa ...

Drewno, (2020).

Zatem szczególne cechy systemów uprawy ryżu na mokro w tropikach i strefach podzwrotnikowych pozwalają tym systemom wspierać, a nawet w opinii niektórych autorów, żądać , wysokiej gęstości zaludnienia. Systemy mokrego ryżu o dużej gęstości i intensywności występują w południowej i południowo-wschodniej Azji.

Jednak, jak zauważyli inni respondenci na to pytanie, właściwości środowiska fizycznego są również krytycznymi czynnikami wpływającymi na potencjał dużej gęstości system mokrego ryżu. Temperatura sezonu wegetacyjnego i opady deszczu będą miały wpływ na potencjalną produktywność, ale w Azji tropikalnej i umiarkowanej monsunowej prawdopodobnie ważniejsza jest żyzność gleby. Zatem najlepsze przykłady systemów ryżu o dużej gęstości można znaleźć nie tylko na młodych, żyznych glebach wulkanicznych Jawy, ale także wzdłuż głównych dolin rzecznych i delt regionu, np. Mekong, Czerwony, Chao Phraya, Irawadi, Perła, Jangcy , Ganges oraz w żyznych, ale wąskich wulkanicznych dolinach Japonii. Jak wspomniano powyżej, inne wymienione wyspy:

Madagaskar, Borneo, Sulawesi, Honsiu (Japonia) i Sri Lanka

charakteryzują się starszą i bardziej złożoną geologią ze znacznie mniej żyznymi glebami, aw przypadku Japonii znacznymi obszarami o chłodnym do zimnego klimacie umiarkowanym, gdzie uprawa ryżu byłaby ograniczona do jednej uprawy rocznie, jeśli w ogóle.